ګل پاچا الفت؛ د ناخبره اولس یو رښتینی خدمتګار

د ارواښاد استاد الفت د څلريشتم تلين په مناسبت يو څو څرګندونې

هغه وخت چې ولس د خوبونو په ټال كې زنګېده، يو كس نارې وهلې چې له خوبه يې راپاڅوي:
هغه څلريشت كاله وړاندې ويل يو ناخبره انسان وږى تږى د خزانې پر سر پروت وْ، دى څكه وږى وْ چې له پټې خزانې نه ناخبره وْ او دا ټوله د ده د ناپوهۍ ګناه وه.
څلريشت كاله وړاندې خلكو ټوله نړۍ روښانه ليده، خو ده همدا نارې وهلې چې دا دنيا چې دا دنيا چې تاسو يې ګورئ ډېره تياره ده!
هغه د يوه غريب د زړه له حاله خبر وْ ځكه خو يې له بډاى سره چنداني نه لګېده.
د جشن په يوه ورځ هغه د زرګونو خلكو په منځ كې ولاړ وْ، يو چا ترې وپوښتل چې ته يوازې يې كه څوك درسره شته؟
هغه ځواب وركړ: نه زه يوازې يم!
او همدلته دا ورته مالومه شوه چې د زرګونو خلكو په موجوديت كې هم يو څوك ځان ته يوازې ويلى شي.
د هغه په درس موږ هغه وخت وپوهېدو چې كلونه كلونه د ټولې نړۍ په شور ځوږ كې يوازې پاتې شوو.
لا خو د مرګونو لوبه نه وه پيل شوې چې د ژوند يوه ډيوه ګل شوه.
د ادب د اسمان ځلېدونكى ستورى د يوې تورې تيارې په پيل كي، ولوېد.
هغه چي ټول فكر او خيال يې د يوه ناخبره او ويده ولس لپاره وقف كړى و د ژوند له محدودې دايرې نه د تل لپاره ولاړ او د ژوند ټور رازونه يې وسپړل، خو چا ځان پرې پوه نه كړ.
كه په نوره پرمختللى نړۍ كې داسې څوك تېر شوي واى نو اوس به يې ويشو پاتې شونو د بيدا شعور له امله د خبره د شكسپير په څيره موږ ته د كاڼي كرښه وه.
خو اوس دا دى څلريشت كاله كېږي چې يو څو د ګوتو په شمېر كسان د دې لويې هستۍ نه خبر دي، خو نور څوك يې نه پيژندي.
هغه خپل نا خبره اولس پيژندلى وْ، ځكه خو يې ويل: يو خدمتګار د شپې يوه مريض مساپر ته تر سهاره ناست وْ. ګهيځ مهال مساپر مړ شو او خپل خدمتګار يې ونه پيژانده. يو ړوند يې په لاره برابر كړ، خو ړوند پوه نه شو چې د ده خدمتګار څوك وْ؟
د ژوند له درويشت كلنو ترخو تجربو وروسته زما سر پدې خبره ايله خلاص شو چې په ريښتيا چې موږ خپل رښتيني خدمتګاران نه پيژنو او خپل باداران ډېر ښه پيژنو.