آهاى.......... تاسو چېرته ياست؟

د الفت صيب هره خبره د زړه خبره ده، نن يې يوه بله خبره زما پر زړه ناسته ده او هغه دا چې " د جشن په ورځو کې په داسې حال کې چې د ګڼې ګوڼې له امله د پله د اېښودو ځاى نه و، يوه تن را څخه وپوښتل:
ته يواځې يې؟
ما ورته وويل: هو
له دې ځواب وروسته ما ته دا څرګنده شوه چې د بنيادمانو په دې دومره جم او جوش کې هم سړى ځان ته يواځې ويلى شي... "
دا چې دا خبره الفت صيب په کوم انداز د ښکلا په الفاظو کې نغاړلې، ما يې په هغه انداز له روايت کولو څخه عاجز وګڼئ، دلته خبره د يواځېتوب ده او بس.
کابل د ژونديو ښار، د بنيادمانو ښار، د زنده دلانو او عاشقانو ښار او ......... خو له دې سره سره کله کله انسان پکې دومره يواځې شي چې د مايوسيو او بې وسيو تر سرحده رسېږي.
ماته د مهاجرت چاپيريال هر وخت سترګو سترګو ته کېږي، د بهير ياران وينم چې له ګرمۍ نه يې جامې خيشتې پيشتې دي، خو نن د بهير د ناستې ورځ ده او د سوځندې ګرمۍ پروا څوک نلري.
ماته د ټولو په تنديو کې د ژوند د پسرلي محبت او د سرمنزل د کاروان رغبت په څپو ښکاري.
ماته دا ټول ښکاري، چې ټول د هېوادنۍ مينې مهاجر بلبلان، خپل وطن ته د تللو د الوت په تلوسه دي.
هر يوه د ژوند دنوي پړاو د وهلو هوډ کړى..
هر يوه د محبت د لوړو حصارونو د فتحه کولو اراده پخه کړې...
ماته تر ټولو ښه په دوى کې خپل ځان ښکاري، چې د مهاجرت له عذابه د خلاصېدو په تلوسه د خپل ديار پرخوا روان يم.
زما هوډ، زما اراده پاخه دي، زه نه پاتې کېږم، زه د ژونديو، زنده دلانو عاشقانو د ښار پر خوا روان يم.... له ځان سره وايم که يو ځل تر خپل منزل مقصود پورې ورسېدم، نو د بهير ياران به راسره وي...
د ژوند دا ستړې لاره به د تورخم له دروازې تر اوښتو د ګلونو د پسرلي لاره وي، د ژوند د نه ستړي کېدونکي کاروان بهير به يې لاره وهي او دا بهير به زموږ د سترګو تر پټېدو پورې روان وي...
خو دلته يو کال کېږي
د عاشقانو ښار
د زنده دلانو ښار
له بنيادمانو ډک دى
خو زه د جشن او خوشحاليو په دې لوى ښار کې
نارې وهم
آهاى ........ تاسو چېرته ياست؟
زما اواز څوک نه اوري
څوک نشته چې ما تر لاس ونيسي
او د خيالونو له يوې وړوکې جزيرې څخه مې را وباسي.
۲۰۰۳م کال