ادبی لیکنه

زوړ او ځوان

له تراوېح لمانځه وروسته
بوډا سړي د خپل څنګ یوه ۳۰ کلن ځوان ته مخ را واړاوه او ویې ویل
هلکه!
ځواني دې وشرموله
موږ چې تا غوندې ځوانان وو،
والله که به مو د غرونو په مزلونو کې ری واهه
ستړیدن مو نه و
او راشه تاته ګوره
چې په دویم رکات کې په ګونډو شوې او په ناستو دې وکړ
ځوان په داسې حال کې چې پوره خجالت شوی و، وویل:
بابا تاسو خو د ځوانۍ هغه خوند او رنګ ولید چې موږ یې ارمان کړی دی
تاسو د دنیا په ټولو نعمتونو مالا مال واست
راشه موږ ته چې کله مو سترګې خلاصې کړې دي
نو خوږه خبره مو نه ده اورېدلی
دا چې تر لمانځه پورې راغلي یو هم لوی شکر دی
موږ په یوه ګوله مړۍ ماړه نه شوو
تاسو خو ...
بوډا سړي یې خبره ور پرې کړه ویې ویل
دا چې په لومړی سر کې سړی هېڅ ونه لري د هغه غم څه دی
مانا دا چې تاسو لوی شوی یاست په هېڅ کې – او د هېڅ غم باید ونلرﺉ
راشه موږ ته
چې هر څه مو په لاس کې وو
د خدای د هر نعمت مزه مو څکلې وه
که هغه ځواني وه او که ماشومتوب و
کله چې د ځوانۍ هغه لوړې څوکې ته وختو
نو بیا د خدای ج ټول نعمتونه
د جنګونو په اورونو کې لولپه شول
بس د اور او وینو په دې اوږده لوبه کې
موږ هر څه له لاسه ورکړل
نو ستا پر نسبت زما تاوان زیات دی
او تر تا باید زه ډېر ژر له پښو لوېدلی وای
««««»»»»»
زه چې کله کور ته راغلم
نو ذهن مې د بوډا او ځوان د خبرو اترو تر منځ مشغول و
زما ذهن ته د دواړو دوسیه پرته وه
نه پوهېدم چې کوم یو په حقه دی
بس په همدې مشغولتیا کې خوب وړی وم
لږ شېبه وروسته
د خپل نیکه په لړزانده آواز له خوبه را پاڅېدم
راته وېل یې:
زویه لکه اویا کلن بوډا داسې پروت یې
پاڅېږه چای دې سړېږي
چې په دې خبره مې بوډا ته برأت ورکړ.

سپټمبر ۲۵/ ۲۰۰۶