نثر: بخيل

ماته يې له رعبه په خورا ډك اواز وويل: كليمه ووايه، ستا د مرګ او ژوند تر منځ زما او ستا تر منځ فاصله ده، كه نه نو كافر به دې له دې فاني دنيا نه تېر كړم.
هغه نور هم لګيا وْ، څه يې ويل، خو زه پرې نه پوهېدم.
ما څو دا ورته ويل چې ستا دې خداى په ايمان كې بركت واچوي زه به خپله كليمه درسته كړم خو زما ګناه څه ده؟
خو تر هر څه وړاندې هغه پخپله را پرېووت او څو لغتې يې ووهلي او مړ شو.
زه حيران شوم چې دا په څه معما واوښتم؟
آیا انسان دومره كمزورى هم كېداى شي چې هيڅ په هيڅه را پرېوزي.
زه حيران دريان شوم، سرګردان شوم، او ما خپله كليمه درسته كړه.
يو اشنا اواز مي تر غوږ شو چې ويل يې : ځوانه !
دلته كه كوم څوک غواړي كومه مقدسه كليمه له چا نه زده كړي نو ورته وايي چې كليمه ووايه...
خو تا پردې مساپر رحم ونه كړ، تا پرې ونه لوروله چې هغه د هغو جنتونو خاوند شي چې تا يې لاره ليدلې ده...
په رښتيا چې ته ډېر بخيل يې.
۲۰۰۲م کال