د ژوند سترې هستۍ (مور) ته

ته چې په موسکا شې نو دا ټوله نړۍ سوله شي
هر ارمان د ټولو بیا پوره د مهر له توله شي

دلته که جنت دی نو والله ستا تر قدم لاندې
دلته که دوزخ دی نو دا ستا د سترګو نم لاندې

دلته که کورونه دي نو ته یې نګهبانه یې
مورې ته تر ټولو مخلوقاتو مهربانه یې

ته چې کله ډېره هم غوسه شې نو ښېرا نکړې
ته به اولادونو ته نفرت کې کله شا نکړې

نه توبه نفرت خو ستا له شان سره جوړیږي نه
ستا له عقیدې ستا له ایمان سره جوړېږي نه

ته وجود د مینې محبت یې درنه ځار شمه
کاشکې ستا ملنګ شم ستا د مینې خدمتګار شمه

زه چې کله ستړی شم له کاره ډېر ستومان شمه
ستا د جار کوربان للو للو په ستر ارمان شمه

زه په دې خبره باندې اوس لږ زره پوی شومه
زه خو ډېر وړوکی یم که هر څومره را لوی شومه

کله چې ډېر ستړی شم نو ورک شمه معدوم شمه
ستا د ارام غېږې ته مې زړه وشي ماشوم شمه

زه چې کله ستړی شم نو ستا غېږه ارام ګڼم
دغه مې د ټولې زنده ګۍ د مینې جام ګڼم

مورې زه تر اوسه ستا د مینې پوروړی یم
زه د ځان غوښتنې تورو تورو اوبو وړی یم

زه تر اوسه ستا د مینې باج په خیال کې اخلمه
نه توبه توبه زه یې په ویښه حال کې اخلمه

ما کله هم ستا د حق یوه ذره ادا نکړه
ما د ژوند یوه لحظه په ځان پورې روا نکړه

زه دې هره ساه کې په دوعا باندې پاللی یم
زه دې د حالاتو له سزا ځنې ساتلی یم

ته زانګو د امن انسانیت او احترام مورې
کم دي سل او زر ځله پر تا باندې سلام مورې

خو دا چې زه حالاتو رانیولی او اسیر یمه
ستا د پښو لاسونو ښکلولو کې فقیر یمه

زه خو ستا د مینې په بیان کې پاتې راغلمه
خدایږو د خپل فکر ویړ جهان کې پاتې راغلمه

نو،
سل زره سلامه د کمال در نه قربان مورې
سل زره کلامه د جمال درنه قربان مورې

ډسمبر ۲۴، ۲۰۰۵م