غزل

که پوړنی دې لږ پورته له جبین شي
ټول عالم به بې له شکه ستا په دین شي

ستا د یاد آب زم زم باندې زړه وینځم
ځکه داسې د نفرت له ګرده سپین شي

په موسکي نظر چې کله هم راګورې
زړه مې سم د بهار فصل شي را شین شي

دومره خوږ یې ښکلیه څه به درته وایم !
که ځان وڅکې نو هېر به دې ګبین شي

ستا د مینې لطافت پکې خوندي دی
دا چې زړه مې په وړه خبر مهین شي

ستا د مینې له سلګونو زرو یو رنګ
د کمال غزل ته راشي نو رنګین شي

مارچ-۲۰۰۶