یوه مشاعره، دوه شعرونه

د ۲۰۰۵م د اګسټ میاشتې ۱۹مه، په داسې حال کې چې برېښنا نه وه او د ماښام تیارو خپل پېڅول غوړول دیوه غزل په لیکلو بوخت وم، چې ګران ملګری قمرعباس راغی، راته یې کړل چې که ددې برېښنا غم وخورې، ما ورته وویل همدا اوس لګیا یم یو غزل لیکم، هغه راته کړل چې پاتې به یې زه ولیکم ته د روښنایۍ غم وکړه. زه بهر ووتم او کله چې ساعت نیم ساعت وروسته راغلم که ګورم چې په رښتیا سره یې دومره زورور بیتونه لیکلي وو، چې پر ما یې یو دم خولې راماتې کړې، که رښتیا درته ووایم زه یې هم له شعره متاثر شوم چې وروسته مې بیا خپل غزل پوره کړ. قمر عباس داسې شاعر دی، چې هم یې پخپله وایي او هم خدای ج یو خوږ اواز ورکړی، چې په ترنم کې یې هم زمزمه کوي، مګر لږ لټ غوندې دی، د شعر په لیکلو کې لټي کوي. زه نورې خبرې نه اوږدم او تاسو ددواړو شعرونو لوستو ته رابولم.
په مینه



غزل

زړه ته مې لوېدلې دا خبره ده جانانه
ستا هره ادا د ژوند سندره ده جانانه

ستا د زلفو شپه مې د خوبونو دنیاګۍ شوه
سپینه رڼا ورځ دې له نظره ده جانانه

شور د محبت مې په زړګي بل کړی اور دی
ټوله غوغا ستا د عشق له دره ده جانانه

ستا د سورکو شونډو د شرابو کیف یې بولم
دا چې زنده ګې مې جادوګره ده جانانه

دغه د کمال پرخه د شعر له اسمانه
نن را ورېدلې له قمره ده جانانه


غزل
سید قمرعباس
زړه ته مې لوېدلې دا خبره ده جانانه
ستا هره ادا د ژوند سندره ده جانانه

دې د تیارو ژوند کې که رڼا ده ستا د مخ ده
بې له دیدن دا نړۍ بې لمره ده جانانه

ستا د مینې یو نظر هنر له هنر ورکړي
مینه بې له تانه بې هنره ده جانانه

ستا ښامارو زلفو اسیري چې پکې نه وي
دا د تندي منډه بې ثمره ده جانانه

ته چې ورته نه ګورې قمر په تیارو ورک دی
لاره ددې ژوند یې بې رهبره ده جانانه